Edebiyatla ilgilenen herkes, öykü, roman, oyun, şiir, biyografi ve diğer yazı türlerini bilir. Ama Rabbimiz İsa Mesih yeryüzüne geldiğinde, edebiyatta adına Müjde dediğimiz yeni bir kategoriye ihtiyaç duyuldu. İçeriklerinde çokca biyografi bulunsa da Müjdeler biyografi değildirler. Edebiyattaki diğer öyküler kadar, hatta daha da ilginç olan Kaybolan Oğul, İyi Samiriyeli gibi bölümle benzetmeler içerdikleri halde öykü değildirler. Benzetmelerin bazılarından romanlar ya da kısa öyküler yazılmışlardır. Bunlar, Rabbimizin insanlarla olan konuşma vaazlarını kısa, öz ve doğru olarak içerdikleri halde, belgesel raporlar değildirler.

” Müjde ” kendine özgü, bambaşka bir edebi yere sahip olmakla kalmamış, dört müjde yazarı Matta, Markos, Luka ve Yuhanna, bölümlerini yazdıktan sonra kanonik kalıp kırılmıştır. Sağlam öğretişe sadık Mesih inanlıları tarafından iki bin yıla yakın bir süredir yalnızca ve yalnızca bu dört müjde kabul edilmiştir. Doğru öğretişten sapmış bazı kişiler, adına müjde dedikleri kitapçıklar yazmışlardır, ama bunlar Gnostisizm ( Hristiyanlığın başlangıcında ruhsal sırları ve yaratılışın sırrını bilmek iddiasında olan bir mezhep ) gibi bazı yanlış inançların tutunmasını sağlamak için başvurulan araçlardı.

Peki ama neden dört müjde vardır ? Neden bir hristiyan ” Tevrat” ı ( ” Torah ” ) oluşturmak için, Eski Antlaşma’nın başında yer alan, Musa’nın beş kitapçığıyla uyum sağlamak için beş müjde değil ? Daha çok mucizeler ve benzetmelere yer açmak için bütün tekrarlar çıkarılıp neden bir tek uzun müjde yazılmamış ? Aslında, müjdelerin ” uyumunu sağlama” ya da dördünü bir araya getirme çabaları, tatyan’ın ikinci yüzyıldaki, Yunanca ” dördünün içinden ” anlamına gelen Diatessaron’a dayanır .

İrenyus, evrenselliğin sayısı olduğundan dünyanın dört bucağı ve dört rüzgarına uysun diye dört Müjde olduğu hakkında bir teori ileri sürmüştür. ( William MacDonald )