[Anonim]

ALINGANLIĞIN ABİSİ: GURUR

Şeker çalmıştım. Hani şu misafir geldiğinde ağırladığımız şekerlerden. Dokuz yaşında idim ve yaz tatilinde, bir terzi yanında çalışmak zorunda bırakılmıştım. İşimden nefret ediyordum. Çok zayıftım. Pişirilen yemekleri hiç yemiyordum. Bunun soğanı var, bunun domatesi. Hepsini ısgarta çıkarıyordum. Hatta kuru ekmek yemeyi, midemi bulandıran diğer yemeklere tercih ederdim.

– Nedir o cebindeki?
– Hiç baba?
– Bana doğruyu söyle. Yalan söyleme. Cebinde birşey var senin.
– Yoktur baba
Demiştim korkudan. Halbuki açlığımı gidermek için bir avuç misafir şekeri koymuştum cebime, işin yolunu tutmak üzere iken. Hemen bir nefeste yanıma geldi ve ceplerimdekini buldu. Ense köküme bir tokat yeyip yere yıkıldım. Ardından da bir tekme, tam kuyruk sokumuna. Daha ben yıldızları sayarken, yüzüme tükürdü.
– Yalancı sahtekâr. Pis hırsız. Beni kandıracağını sandın ha. Adi domuz. (arkasından bir tekme daha).
– Affet baba. Özür dilerim. Başka yapmam. (ve bir tekme daha).
– Defol karşımdan gözüm görmesin seni.
Acılar içerisinde koşarak oradan ayrılırken, arkamdan söylediği sözler, tabanca kurşunu gibi geldi. Yüreğimi param-parça etti. Hayatımın geri kalanını kâbusa çevirdi.
– Senin gibi hırsız bir evlâdım yoktur benim artık. Bu yaptığını asla unutmayacağım. Mezarıma kadar götüreceğim.

Çok gururlu biriydi. Gururu ile gurur duyardı. Gururu yüzünden çok alıngandı. Alınganlığı yüzünden de çok kindardı. O an, aslında sevilmediğimi anlamıştım. O kendisini seviyordu. Ne karı, ne evlât, ne de başkası onun önünde duramazdı. Gururunu rencide eden payını alırdı. O andan itibaren, ona sadece korku ile baktım. Bir motosikleti vardı. Eve yanaştığında, o motosikletin sesini duyardık. Kalbimiz küt-küt atardı korkudan. Acaba birşey yaptık mı diye düşünürdük. Odamıza kapanırdık. Günlerce ağlamıştım sözlerine: “Asla unutmayacağım. Mezarıma kadar götüreceğim”. Dünyada yapayalnız bırakılmıştım sanki. İçine kapanık birine dönüştüm. Dünyaya küstüm. Birkaç defa evden kaçtım. Ama beni buldu ve kaçmakla komşular önünde onu küçük düşürdüğümü söyliyerek, beni yine dövdü. Birkaç defa intiharı bile düşündüm.

Kurtuluş 19 yaşımda iken geldi. İngiltereye tahsile gitmiştim. Ondan kurtulmuştum. Ama orda bile sık sık kâbuslar görüyordum. Hep orda duruyor ve hiç gülmeyen yüzü ile, “Kemal buraya gel” diyordu. Kalbim küt-küt atar, biraz sonra neler olacağını bile bile, kurbanlık kuzu gibi yanına giderdim. Ondan kurtulmuştu bedenim. Ama ruhum hala esirdi ona. Esas kurtuluş bir yıl kadar sonra geldi. Rab’be geldim. İman ettim. Yapayalnız dünyamda, O yanımdaydı. Hiç yapamıyacağımı düşündüğüm birşey yaptım. Babamı affettim. Hem de yürekten. O beni affetmese bile, ben onu affettim ve yürekten onun için dua ettim. Zamanla bu dualar, onun için olduğu halde, benim yüreğimi değiştirdi, sevgi ve saygı verdi babama karşı.

Yıllar sonra o, ayni sözleri, başka bir sebepten dolayı, diğer kardeşime söyledi, “Asla affetmiyeceğim. Mezarıma kadar götüreceğim” dedi ve öyle de oldu. Gurur, kin, nefret, alınganlık ve affetmek bilmeyen bir yürekle, kendi kendini yedi ve mezarına gitti. Son sözleri: “Ah! Ah! Ah! Beni sen yedin Faik” (kardeşimin adı).

Umarım yazdıklarım, gururu ile gurur duyan bazı bedbahtları tövbeye getirir ve birilerine yardımcı olur. Sevgiden olmayan herşey günahtır. Yazdıklarım, günahkârlar içindir. Ne mutlu birileri bereketlenirse. Mükemmellere veya toklara lâfım olmaz. Kimseyle çekişmek istemiyorum. Ama açları doyurmaktan ve günahkârlara da ışık olmaktan asla vaz geçmiyeceğim.

Rab hepimizi bereketlesin ve aydınlatsın.

[Anonim]

Kemal Başaran;16008 wrote:

Umarım yazdıklarım, gururu ile gurur duyan bazı bedbahtları tövbeye getirir ve birilerine yardımcı olur. Sevgiden olmayan herşey günahtır. Yazdıklarım, günahkârlar içindir. Ne mutlu birileri bereketlenirse. Mükemmellere veya toklara lâfım olmaz. Kimseyle çekişmek istemiyorum. Ama açları doyurmaktan ve günahkârlara da ışık olmaktan asla vaz geçmiyeceğim.

Rab hepimizi bereketlesin ve aydınlatsın. .

Degerli Kemal abim

Ben günahkarim, mükemmel hic degilim. Bazen gurura kapildigim anlar oluyor ama gururu sevmeyen biriyim. Rab’bin sözlerine her zaman ac olan ve Rab’bin cocuklarindan gelecek her türlü ögüde, tesvik edecek ve cesaretlendirecek her türlü vaazi dinlemeye hazirim. Lütfen aclari doyurmaya ve isik olmaya devam edin.

Rab sizi bolca bereketlesin.

[Yazar]

Yazılar