[Anonim]

Kesinlikle doğru söylüyorsunuz Fırat Abi, ben iman ettiğim zaman da benim babam iflas etmişti. Evde sadece şehriye çorbası pişerdi, yiyecek başka birşey bulamazdık. Üstelik babam da çok kötü bunalıma girmişti. İntiharın da ötesinde sürekli bana ve kardeşime evden gidin diyordu. Nedenini tahmin edemezsiniz. Bazen geceleri aklım gidiyor önce sizi öldürüp sonra kendimi öldüreyim diye düşünüyorum diyordu. Üstelik evde her gün kavga, gürültü, anneme dayak… Neler neler. İşte böyle bir ortmda buldum Rabbimi ve şükürler olsun ki hayata tutundum. Üstelik daha önce anlatmıştım ama yinelemek istiyorum. Babamdan nefret ederken onu sevebilmeyi ve onu affetmeyi öğretti Rab bana. Ve bir gün babamın kanlı bıçaklı olduğu eski bir dostu yardım etti ve biz sokakta kalmaktan ve dağılmaktan kurtulduk. Bu Rabbin işiydi… Sonuçta bizim evimizde Rabbin sözüne inanan bir kişi vardı; BEN… Ve Rab benim bu kadar acıyı kaldıramayacağımı ( hele ki yeni iman etmişken ) çok iyi biliyordu ve izin vermedi. Şimdi her gün şükrediyorum o kabus günleri geçti diye. Hamdolsun kendine tutunanı asla bırakmıyor. Ama malesef insanlar Rabbin açık çağrısına ve sözüne yüreklerini kapatıyorlar. Oysa ki O’nda olmak ne güzel…
Bir de şunu eklemek istiyorum, paylaşımlarınızdan asla sıkılmıyorum ve sizi tanıdığım için Rabbime teşekkür ediyorum. Siz bana çok teşvik oluyorsunuz ve Rab kesinlikle sizi kullanıyor burada. O nedenle ne kadar uzun yazarsanız yazın , ben sizin paylaşımlarınızı takip etmekten son derece memnunum. Rab sizi ve ailenizi berketlesin…