[Anonim]

İsa Mesih sevgisini bizlere şu sözlerle tanımlıyordu;
Yu.15: 9 “Baba’nın beni sevdiği gibi, ben de sizi sevdim. Benim sevgimde kalın.
Baba’nın Oğul’a taşıdığı sevgiyi, Oğul’un inanlısına taşıdığı sevgiyle eşdegerdedir.
O’nun bizlere olan sevgisi, sınırsız ve sonsuzdur. Baba’nın O’na duyguğu sevgidir bu.
Bu sevgi birlikteliğini tatmayanlar ise,
Çölde kaybolmuş, geleceği karanlık, susuz ve açtır.
Çünkü insana sürekliliği açıklanan, Tanrı sevgisini tatmamışlardır.
O’nsuz, Baş’sız bir yaşamı sürdürmeyi seçmişlerdir.
Sevginin asıl kaynagı İsa Mesih’tir.
Mesih’i yaşamlarımızda Baş yapamamışlardır.
Baş’sız olmak ölü olmakla eşdegerdedir.
Kol.1: 18 Bedenin, yani kilisenin başı O’dur. Her şeyde ilk yeri alsın diye başlangıç olan ve ölüler arasından ilk doğan O’dur.
İsa Mesih Baş’tır. Evet
Bilindiği gibi insanların her işi, uğraşı ve eylemi baştan kaynaklanarak yönlendirilir ve yönetilir.
Ne varki, günahlı olan insanın başı, çoğu kez onu yalnışa ve zararlı hatta yıkıcı kararlar alır.
Eger Mesih’i Baş olarak ilan ediyorsak,
O Baş’tan hiçbir yalnış, bozuk ve hatalı kararlar çıkamaz.
O’nun sağladığı bedenimizin değişik uzuvları, birbirleriyle uyum içerisinde olurlar.
Böylece her değişik uzuv kendi üzerine düşen görevi yaparken,
Bedenin büyüyüp gelişmesine ve bir bina gibi kendisini yapılandırmasına katkıda bulunurlar.
Ef.4: 16 O’nun önderliğinde bütün beden, her eklemin yardımıyla kenetlenip kaynaşmış olarak her üyesinin düzenli işleyişiyle büyüyüp sevgide gelişiyor.
O Baştır. Kiliselerimizin Baş’ı. Bizlerin Baş’ıdır.
Bizler kiliselerimizin uzuvları ve eklemleriyiz.
Baş ile bir bedeni oluşturabilmeli ve bütünlük içerisinde birlik olabilmeliyiz.
Bizleri bir arada tutan sa sevgidir.
O Baş’ki, günahlı insan için yaralandı.
Haketmediği cezaya çarptırıldı.
Çarmıhta ölümle yargılandı.
Tüm bunlara, bizlere olan sevgisinden dolayı katlandı.

Yeryüzünde sevgisiz, babasız ve Baş’sız yaşayan,
O’nun varlıgından yoksun kalan, sürekli bocalayan ademoğlu,
Tanrı’nın belirgin olan sevgisini, sözün insan olup aramızda yaşamasıyla beden alışında görmekteyiz.
Yu.1: 14 Söz, insan olup aramızda yaşadı. O’nun yüceliğini Baba’dan gelen, lütuf ve gerçekle dolu biricik Oğul’un yüceliğini gördük.
Sonsuzlardan bu yana Tanrı’da var olan sevgi, dünyamızda beden almış ve aramıza katılmıştı.
O’nun Söz’ü bedende idi artık. İnsan olmuştu.
Günahsız bir yaşam sürmekteydi aramızda.
Sevgi dolu bir yaşam.
Sürekli mucizeler yaparak, göksel egemenliğin çağrısını yapan bir yaşam.
Çobansız ademoğluna Çoban, yetime Baba, yitik insana Baş olabilen, egemen bir yaşam için aramızdaydı.
Böyle bir Baş’ın yönetimi altına gelmek demek,
Sevginin kanatlarında uçmak, sürekli sevinç ve esenlikle mest olmaktır.

Sevgiyleeeeee