[Anonim]

Sayın Tekvin merhabalar… yazdığınızdan pek bir şey anlayamadım ama (Tek tanrıcılıkla Müslümanlığı eşdeşleştirmişsiniz halbuki Musevilik ile Hristiyanlığın kendileri hakkında çok tanrıcı olduklarını hiç bir zaman iddia etmiş oldukları yoktur elbet) şunu söylemekte fayda vardır, bu tür iletişimlere bir ön not olarak: Kutsal olarak nitelendirilen dünyadaki tüm metinlerin tarihsel ve ‘bilimsel’ olarak tanımlanan yollardan yüzde yüz vahiy teşkil ettikleri ile ilgili bir sağlamanın varolmasının imkanı yoktur. Vahy’in kendisi zaten akılcılık (rasyonalizm) ve akılcılığa dayalı bilimselliğin aşkın olana ‘değmesinin’ imkansız olduğunu ifade eder. Dünya’nın tüm manevi geleneklerinin büyükleri bunda hemfikirdirler. Dolayısıyla varlıksal açıdan hangi öğretinin çıkar yol teşkil ettiği ile ilgili tarihsel saptayışlar yoluyla bir neticeye varmak mümkün değildir. Tarihsel yöntem doğası itibarıyla yetersizdir bu konuda.

Hristiyanlık’ta bu konuya bir çözüm olarak herhangi bir metnin Tanrı’dan olup olmadığının anlaşılmasının sadece Ruh’ul Kudüs’ün insana bizzat bildirmesiyle mümkün olabileceğine inanılır. Metinlerin sahte olup olmadığı akıl yolu ile yanaşıldığında hiç bir zaman anlaşılamayacaktır nitekim.

Tabi insana düşen, ilgisi varsa, malümatlanmak istiyorsa, ilgilendiği geleneklerin kaynak eserlerini okumaktır en önce… Ondan sonrası… metinlerin hangilerinin sahih olduğu, içlerindeki hayat önerilerinden hangisinin Tanrı’dan olduğunu anlaması nefsi, akli çabasıyla idrak edeceği bir şey değil, kendisine aracısız vahyedilecek bir şeydir.

Değişik öğreti ve geleneklerin yollarını izleyenler arasında olması gereken asgari zemin, şiddete dayalı olarak inançlarını dayatmamaya itina göstermeleridir. Ondan ötesi herkesin şahsi meselesidir. Tanrı varolan, yaşayan, kulunun selamete ermesini isteyen bir tanrı ise yolu gösterecektir nasıl olsa.

Esenlikler…