[Anonim]

Çekme Mazlumun Ahını, Çıkar Aheste Aheste

Hrant Dink’in katili olan O. Samast’ın, kafasını duvarlara vurarak sürekli bağıra bağıra ağlaması onun yaptığı işten duyduğu pişmanlığın göstergesidir. Duyduğu pişmanlık, bir takım karanlık güçlerin kendisini maşa olarak kullanıp, işleri bittikten sonra da onu kaderine terkettikleri içindir, Hrant Dink’e üzüldüğünden değil.

Eğer O. Şamast gerçekten suçcuz kanı döktüğü için vicdan azabı çekerek pişmanlık duysaydı ve İsa Mesih’e giderek bu günahından tövbe etseydi, eminim ki İsa onu hemen bağışlardı. Çünkü İsa Mesih’in sevgisi ve merhatmeti sonsuzdur. O, Şamast’ı da seviyor ve onun kurtulmasını istiyor. İsa Mesih tüm günahkarları seviyor, işledikleri günah ne denli büyük olursa olsun farketmez. Günahlıyı seviyor, ama günahtan nefret ediyor.

Hrant Dink, İsa Mesih’e iman eden ve O’nu izleyen birisi olduğu için O’nunla birlikte sonsuza dek cennette yaşayacaktır. Ama onu acımasızca öldüren katil, karanlık geleceğini düşündükçe başını duvarlara vurarak ağlamaktan başka ne yapabilir ki? Rabbimiz böylelerine de kurtuluş elini uzatıyor.

Ogün Şamast gibi kullanılmış, hayatları mahvolmuş gençlere bakınca şu soru geliyor akla, ‘Acaba anne ve babaları bu gençlere küçüklükten insan sevgisini aşılasalardı durum çok daha farklı olmaz mıydı? O zaman bırakın adam öldürmeyi, bir karıncayı ezmeye bile kıyamazlardı. Ama kendileri gibi olmayanlara, kendileri gibi düşünmeyenlere, kendileri gibi inanmayanlara karşı düşmanlıkla büyütülen bu gençlerden başka ne beklenebilir ki?? Sonuç, öldürülen suçsuz insanlar, kullanılarak hapishanelerde çürümeye terkedilen genç hayatlar, acı çeken çocuklar, aileler…

Ama ne acıdır ki tüm bu yaşananlardan ibret alınması gerekirken, ‘Malatya Katliamında’ üç hristiyanın boğazlarını keserek öldüren katillerden biri olan Emre Günaydın’ın babasının, ‘Arkandayım oğlum, seninle gurur duyuyorum’ diyerek oğlunun ardından haykırması insanı insanlığından utandırıyor.

Esenlikte kalın