[Anonim]

ÇAĞRILAN ÇOK, SEÇİLEN AZ

Çağrılanlar çok, ama seçilenler azdır. ( Mat. 22:14 )

Bir keresinde bir Kutsal Kitap öğretmenimin, pek çok insanın Rab için bir şeyler yapmak üzere çağrıldığını veya onlara fırsat verildiğini, fakat bunların arasından sadece birkaçının çağrının sorumluluğunu üstlenmeye hazır veya istekli olduğunu söylediğini işittim.

Birçok kişide kararlı ve azimli olmama, her şeyi oluruna bırakma eğilimi vardır. ” Çöl zihniyetine ” sahip insanlar, hiçbir şey yapmadan her şeye sahip olmak isterler.

KALK VE GİT !

RAB, kulu Musa’nın ölümünden sonra onun yardımcısı Nun oğlu Yeşu’ya şöyle seslendi: ” Kulum Musa öldü. Şimdi kalk ( onun yerine geç ), bütün halkla birlikte Şeria Irmağı’nı geç. Size, İsrail halkına vereceğim ülkeye girin. Musa’ya söylediğim gibi, ayak basacağınız her yeri size veriyorum. ( Yeşu 1:1-3 )

Tanrı Yeşu’ya Musa’nın öldüğünü ve onun Musa’nın yerini alıp halkı Erden’den geçirerek vaat edilen topraklara götürmesini söylediğinde, bu onun için birçok yeni sorumluluk üstlenmesi gerektiği anlamına geliyordu.

Ruhsal mirasımızı talep etmek için yola çıktığımızda da aynı şey geçerlidir. Eğer sorumluluklarımızı ciddi şekilde üstlenmek istemiyorsak, asla Tanrı’nın meshedişiyle hizmet edebilme ve O’nun huzuruna gelebilme ayrıcalığına sahip olamayız.

KARINCAYA BAK !

Ey tembel kişi, git, karıncalara bak,
Onların yaşamından bilgelik öğren.
Başkanları, önderleri ya da yöneticileri olmadığı halde,
Yazın erzaklarını biriktirirler,
Yiyeceklerini toplarlar biçim mevsiminde.
Ne zamana dek yatacaksın, ey tembel kişi ?
Ne zaman kalkacaksın uykudan ?
” Biraz kestireyim, biraz uyuklayayım,
Ellerimi kavuşturup şöyle bir uyuyayım ” demeye kalmadan,
Yokluk bir haydut gibi, Yoksulluk ( seni çaresiz bırakan ) bir akıncı gibi gelir üzerine. ( Özd. 6:6-11 )

İsraillilerin bu tembellikleri, çölde kalmalarına yol açan ve on bir günlük yolu kırk yılda almalarına neden olan şeylerden biridir.

Dikkatimizi küçük bir karıncaya çeken, Süleyman’ın Özdeyişleri’nin bu bölümünü okumayı severim. Bu karınca öyle bir karıncadır ki, bir gözetmene veya bir amire ihtiyaç duymaksızın kendisinin ve ailesinin geçimini sağlar.

Doğru şeyleri yapmaları için sürekli birilerinin yardımına ihtiyaç duyan kişiler asla büyük işler gerçekleştiremezler.Doğru olan şeyi yalnızca birileri onlara baktığı zaman yapanlar da pek ileriye gidemezler. Dışarıdan değil, içeriden gelen bir dürtüyle harekete geçmeliyiz. Tanrı’nın her şeyi gördüğünü ve bizden yapmamızı istediği şeyi yapmakta kararlı olduğumuzda ödülümüzün ondan geleceğini bilerek yaşamlarımızı Tanrı’nın önünde sürdürmeliyiz.