[Anonim]

Yeni antlaşma yazarları, bir taraftan acı çekmenin işim özünü oluşturduğunu vurgulayan bu ve benzeri ifadelerde bulunurken, bir taraftan da sadist tabiatlı bir Tanrı izlenimi vermekten kaçınmaya özen gösterdiler. Acı insanı bir hedefe yöneltiyor. Pavlus, Rom. 5:3-5’te şöyle diyor:

Yalnız bununla değil, sıkıntılarla da övünüyoruz. Çünkü biliyoruz ki, sıkıntı dayanma gücünü, dayanma gücü Tanrı’nın beğenisini, Tanrı’nın beğenisi de umudu yaratır. Umut düş kırıklığına uğratmaz. Çünkü bize verilen Kutsal Ruh aracılığıyla Tanrı’nın sevgisi yüreklerimize dökülmüştür .

Bu ayetler de aynı tarzda sürüp gidiyor. İbraniler 12:7’yi 12:11’de acının merkeziliği izler:

Terbiye edilmek başlangıçta hiç tatlı gelmez, acı gelir. Ne var ki, böyle eğitilenler için bu sonradan esenlik veren doğruluğu üretir.

Benzer şekilde, 1. Petrus 2:20’nin ardından Mesih’in örnek acısının amacını ortaya koyan şu ayet gelir: Bizler günah karşısında ölelim, doğruluk uğruna yaşayalım diye… ” ( 2:24 ) { “İyi Olan Kim ” }

Rabbin sevgisi ve ışığı sizinle olsun.hamdolsun