[Anonim]

Geçen yıl oğlum ve ben çok zor günler geçirdik. Zaman içinde içimde abuk subuk korkular oluşmaya başladı. Her dakika oğlumun başına kötü birşeyler gelmesinden, onu kaybetmekten korkuyordum. İlk başlarda başka şeyler düşünebiliyordum kafamı dağıtıpta. Ama gün geçtikçe bu korku krizleri daha ağır gelmeye başlamıştı. Ve ne yaparsam yapayım aklımdan bir türlü çıkaramıyordum. Bazen gözümün önüne onun bir arabanın altında ezildiği geliyordu, bazen de onun mezarı başında ağladığım… Hatta daha da ileri gidip böyle bir şey olduğunda kendimi nasıl öldüreceğimi planlıyordum. Öyle ya ben onsuz yaşayamaz ve böyle bir acıya dayanamazdım. Kimseye de söylemiyordum bu korkularımı. Uykusuz geceler, saatlerce süren ağlama nöbetleri… Bir gün doktora gitmeye karar verdim. Doktora bile ayrıntılı anlatamadım. Sanki anlatırsam herşey gerçek olacak ve başıma gelecekti. Doktor o gün bana bir ilaç verdi. Kullanmaya başaldım. İyi geldi mi? Hayır, aksine kafam iyice serseme dönmüştü. Ama 6 ay kullanmam gerekiyordu. Sabret dedim hep kendi kendime. Daha 1. kutu bitmeden bir arkadaşım gördü hapı. Ve aldı elimden, kullanma bunu daha kötü olacaksın diye. Gidip yenisini alırım diye düşündüm ama sonra onu da unuttum. Ve bir akşam yine çok kötü oldum. Kalbim acıyordu hem de öyle böyle değil, çok acıyordu. Oğlum mışıl mışıl uyuyordu ve ben onun başında ağlıyordum. İçimden bir ses ”Aylin dua et ” dedi. Diz çöktüm, hıçkıra hıçkıra ”Rab, dayanamıyorum artık yardım et ” diyebildim sadece. Bu sefer içimden değil tam da kulağımın dibinde, nefes kadar yakın bir ses duydum. Bana sadece ”şeytandan” dedi. Tüylerim ürpermişti. O kadar yakındı ki, döndüm arkama baktım, kimse yok. Gözümde yaş gülümsemeye başladım. Şeytandan demi Rab, biliyorum sen bana dayanabileceğimden daha ağır bir yük vermezsin. Uzun zaman sonra ilk kez o gece rahat uyuyabildim. Sarıldım oğluma, onu koklaya koklaya uyudum. Aylar geçti, o geceler aklıma geldikçe sadece o sesi düşünüyorum. Hamdolsun :)