[klaus]

Sevgili Halleluya yazılarınızı okuyunca Rabbimin o güzel ellerinin işleri için şükretttim. Her gün çalışıyor hamdolsun !

Benim de başımdan geçen bir olayı anlatmak isterim.
Yurtdışına ablam ve eniştemi ziyarete gidiyordum. Hayatımda ilk kez ve yalnız başıma yurt dışına çıkacakdım. Ablam bana havaalanına ulaşana kadar karşıma çıkacak yönlendirme lehalarından tutun da en ufak ayrıntıya kadar yazdırmışdı. Elimde uzun bir liste vardı :)
Yol boyunca defalarca okuyup ezberlemeye çalışmışdım. Ama nafile bir türlü kafamdaki parçalar oturmuyordu heyecandan. Dış hatlar solda, düz yürü karşında asansör, yukarı çık gümrük kontrol vs vs :)
Eşyalarım o kadar çokdu ki inanılmaz. Annem yurtdışında sanki kıtlık var sanıyordu ! iki tane bavul, bir sırt çantam, çapraz vaziyette sola ve sağa takdığım spor çantalarım.

Garajda turnikelerden geçerken başladı aksilikler. Metroya inmek için merdivenleri kullanmam gerekti. Yürüyen bir bant tabi ki yokdu orada. Önce eşyalarımın bir kısmını indirdim merdivenlerden sonra yukarı çıkıp diğer kısmını. Bir kaç dakika geçmedi ki bir adamcağız dedi ki ” kızım havaalanına gidiyorsun belli. Ama gidiş bu yön değil ! merdivenlerden geri çık öbür tarafdaki merdivenlerden in ” O an ne hissedebilirim tahmin edin :)
Tekrar bavulları iki posta yapıp yukarı çıkardım ve iki posta yapıp diğer tarafa indirdim. Saat gece vaktine geliyordu. Bu saati özellikle ayarlamışdım çünkü uçağım sabah 05.00 de idi. Metroya zar zor bindim. Metro, alana gelince bir ben bir de iki adam vardı metronun içinde. Bana uzakdan bakıyorlardı. Ben tekrar bavullarımı indirdim.
Ve merdivenlerin dibine geldim. Yukarı çıkmak için çok yorgundum. Artık kaslarım o kadar ağrıyordu ki hareket edemiyordum. Sanki donmuşdum. Dedim ” Tanrım eğer buradaysan yanımda olduğunu hissettir ! Buna ihtiyacım var ” O sırada o iki adam geldi bana yardım etmek istediklerini söyledi . Bende büyük bir minnetle kabul ettim.
Önce eşyalarımı bir el arabası bulup koydular ve asansöre taşıdılar.!
Nasıl da akıl edemedim ! :)) Sonra bütün o listedeki tarifleri ve yönlendirmeleri bir çırpıda geçirip hatta pasaport kontrolünde pasaport polisleriyle konuşup iki saniyede geçmemi sağladılar. Düşündüm ki bu iki adam bu alanda görevli ve tanınıyorlar.

Ben bavullarımla yüklü el arabamla artık rahat bir nefes alıp onlara teşekkür etmek için döndüğüm de ise o iki adamı göremedim! İnanın bana aniden yok oldular. Kocaman uzun koridora baktım yokdular ! O koridoru kaç saniyede yürüyebilirler ki ? En azından yürürken görülebilirler !

O an anladım ki o adamlar benim meleklerimdi ! Evet evet melekler.
Ben hergün Tanrının üzerimizde gözleri olduğu için şükür ediyorum.
Ve herkese diyorum ki ” Lütfen etrafınıza çok iyi bakın. Meleklerinizi görebilirsiniz ” :))

Esenlikle kalın.