[Anonim]

Günümüzde hala bir Türk’ün Hristiyan olduğunu söylemesi garip karşılanıyor. Ama asıl garip karşılanması gereken bir şey varsa öyle bir şeyin garip karşılanmasıdır :-) Osmanlı imparatorluğunun Hristiyan vatandaşları kendilerinden biri Müslüman olduğunda ‘Türk oldu’ derlerdi hatta… Osmanlı devletinde milletlerin dini aidiyetlere göre tanımlanmasının akıllarda bu tür özdeşleşmelerin yerleşmesinde rolü merkezi olmuştur elbet. Gerçi hüviyet referansı Hristiyanlık olan Bizans devletinde de milliyet ile din özdeş sayılırlardı. Rum’luk (Bizanslı’lık yani) Hristiyan olmaları şartıyla gayetle sorunsuz olarak bir Ermeni’yi, bir Sırb’ı, bir Bulgar’ı veya bir Arnavud’u dahilinde barındırabilen bir kavramdı. İşte Karaman’lı Türk boyları da bu Rum’luk kavramının dahilinde olmuşlardır, ihtimalen büyük bir kısımlarının ırken ve dil olarak en halisinden Orta Asya kökenli olmalarına rağmen.

Irk ve dil birliğine dayalı devlet anlayışı çok yeni bir olgudur. Avrupa aydınlanmacılığının bir ürünüdür başlıca olarak. İnsanların başlarına epey büyük felaketler açmış bir kavramdır da bir bakıma. Basitleştirmelere sığamayacak muhtelifliği olan gerçeği doğaları itibarıyla dar ve sınırlı olan kurgu-tariflere sığdırmaya çalışmıştır da ondan. Bu gerçeği hayalin cenderesine sıkıştırma girişimi insanın varlıksal düşkünlüğüyle ilgili bir zaafıdır aslında ama bir de resmileşip mutlaklaştırıldı mı zihinlerde, eh işte, o zaman zulmedici olur insanoğluna, büsbütün.

Salih bir gözle bakılacak olursa bir Türk’ün Hristiyan olmaması için hiç bir sebep yoktur elbet. Türk insandır tüm öteki insanlar kadar, ne daha az ne daha çok. Dolayısıyla vicdani serbestisi içersinde, birey olarak, kalbinin ve aklının kendisine en yakın hissettirdiği hayat yaklaşımını seçmesi kadar tabii bir şey olamaz. Yani özet olarak söylenecek olursa öyle bir şeyin söz konusu edilmesi bile fuzulidir ama işte… insani zaaflarımızın keşmekeş ve müptelalıkları ne yazık ki bunca açık seçik konuları bile münazaraya malzeme eder olmuş.