[Anonim]

İnsanın kendini beğenmesi,psikolojik bir ihtiyaçdır,aksi durumda ruhsal bpzukluklar ortaya çıkar.
Bu Rabbin adaletidir.Kötülüklerin kötülüğünü bile işleyenler kendilerinde beğendiği beğenmediği taraflar olur.Hemen herkeste kendisinde beğendiği beğenmediği tarafları vardır.”Ne mutlu kendini geliştiren insana”
Felsefik açıdan iyi-kötü;güzel-çirkin;doğru-yanlış relatifidir.Bu durum bir ummandır,tutunacak bir dal bulunamazsa bu selde insanın kaybolması işten bile değildir.Böyle bir durumda “yol-gerçek ve yaşam benim sözü çok anlamlı olmaktadır.
Düşüşten sonra sevgimiz,Rabbin duru sevgisi yanında çirkin kalabilir ama düşüşten önce Rab bizi kendi sevgisinden yarattı.O tohum içimizde hala biryerlerde duruyor.Zaten onun sayesinde Rabbin sesini işittik,çobanımızın o olduğunu anladık.
Benlikteki istekler derken o bahsettiğim sevgi özünden konuyu ayrı tutmak gerekir.
Yada benlik demekle ne kastedildiği iyice irdelenmeliki insanın herşeyi tümden kötüdür sözü,inancı ortalıkta dolaşmasın.
Belkide insanı benlik ve ruh diye ayırırsam;Benlikte bencilce istekler,zevkler ve bencil sevgi var;Ruhta ise Rabbin verdiği özde sevgi var diyebilirim.Benliğin isteği doymak isteği,cinsel istek,giyinme ve barınak olarak temellendirisem Rab bunların cevabınıda İncilde vermektedir.Yeme-giyinme-barınak için tasalanmayın demektedir.
Sonuçta özümüzün özünde Rabden gelen,Rabden verilen sevgimiz vardır ve bu iyidir.Herşeyimiz kötü değildir.Ve içimizde hiçbir iyi şey olmasaydı,Rabbi nasıl tanırdık