Tanrı’nın Kutsal Kitap’taki Babalığı


Hristiyan Kutsal Kitap’ındaki çarpıcı özelliklerden biri Tanrı için kullanılan “Baba” ünvanıdır. Hristiyan Kutsal Yazılarında kendisine ad verilmemiştir, (bu durum, kendi kutsal kitaplarında Tanrı’ya daima bir adın verildiği dünyadaki diğer ana dinlerden farklılık gösterir) ama daima ya “Baba”, ya da “Babamız”, ya da “Baba Tanrı” ünvanıyla anılır. Bir baba ve çocukları arasındaki yakın ilişki gözönüne alındığında, Tanrı’ya neden bir ad vermediğimizi anlamak çok kolaylaşır. Diğer insanlar bir erkekle konuştuklarında ona adıyla seslenirler, ama çocuğu onu daima “baba” diye çağırır. Ona adıyla seslenmez, çünkü kendisinde babasının adını taşımaktadır. Bir insana, ismi, kimliğinin diğer insanlardan ayrılabilmesi için, verilir ve bir çocuk, aralarındaki bu çok yakın ilişki nedeniyle babasının adını taşır. Ama bu yakınlık nedeniyle bir baba ve oğlunun birbirlerine bu ortak isimleriyle hitap etmeleri gerekmez.

Bu nedenle, eğer Tanrı, halkının Babası olmaktan memnunsa, bunun anlamı, halkıyla kendisini halkından ayıracak hiç bir isme ihtiyaç duyurmayacak derinlikteki bir kişisel ilişkiye girmeye istekli olduğudur. Eğer Tanrı bize duyduğu derin sevgiyle Babamız olmaya istekliyse, o zaman, onu tüm yürek, can ve aklımızla sevmemiz buyruğu gerçekleşecek olan en iyi ümittir. Babası tarafından sevilmeyen bir çocuk var mı? Yuhanna’nın söylediği gibi

“Bakın, Baba bizi o kadar çok seviyor ki, bize ‘Tanrı’nın çocukları’ deniyor! Gerçekten de öyleyiz! I. Yuhanna 3:1.

Bu, Tanrı’nın kendisine bir döl oluşturduğu anlamınız gelmez. Bize sevgiyle o kadar çok yaklaşmak istemektedir ki, kendisi ve gerçek imanlılar arasındaki bu sevgiden kaynaklanacak olan yakın paydaşlığı, sevecen bir baba ve çocuklarının yaşadığı sevgiye benzetmeyi seçmiştir.

Tanrı’nın tüm yeryüzünün Yargıcı olduğunu ve adil yargılarının açıklanacağı Gazap Günü’nde insanların tüm günahlarını yargılayacağını biliyoruz. Eğer Tanrı’yı yalnızca herkesin Yargıcı olarak tanıyorsak, o gün için merhamet beklentimiz olamaz, çünkü insanlar yargıçların önüne yargılanmak ve yanlışları nedeniyle hüküm giymek üzere çıkarılırlar. Ancak, bir baba bir yargıçtan çok farklıdır. Sevgi ve düzeltme amacıyla çocuklarını azarlayabilir, ama gerçekte çocuklarıyla olan ilişkisi bağışlamasıyla tanımlarır. Bir hizmetçi, evdeki konumunu elde etmek için çalışmak zorundadır, böyleyken bile hizmetçilerin bölümünde yaşar ve her an işine son verilebilir. Çocuklar daima evin çocuklarıdır, bir oğul babasının evinde sınırsız özgürlüğe sahiptir. Ailedeki yerini kazanmak için çalışması gerekmez, evin dışında da yaşamaz. Evlatlığı son bulmaz, babasının evindeki her şeyin mirasçısı olarak kalır. Babasının nesi varsa onundur. Hepimiz, babanın yaşamı boyunca sahip olduğu her şeyin oğulun mirası olduğunu sembolize eden “Oğlum, bir gün tüm bunlar senin olacak” ifadesini biliyoruzdur. Aşağıda verilen, İsa ve yakın öğrencisi Petrus arasında geçen kısa konuşma bu gerçeği dile getirmektedir:

“…Simon ne dersin? Dünya kralları gümrük ya da vergiyi kimlerden alırlar? Kendi oğullarından mı, yabancılardan mı?” Petrus’un, “Yabancılardan” demesi üzerine İsa, o halde “Oğullar özgürdür (muaftır) dedi.” Matta 17:25-26.

Tanrı’nın, gerçek Hristiyan’ın Babası olduğu Kutsal Kitap öğretişini gözönünde tutmalıyız. Eğer gerçek buysa, Göklerin Krallığı’nın her gerçek imanlının evi olduğu doğrudur. Tanrı’nın çocuğu olduğu için, Tanrı’nın ev halkının yasal bir üyesi olduğu kabul edilmeli. (Efesliler 2:19) Ne aile içindeki yeni kazaması gerekir ne de krallıktaki yerine son verilir. Asla krallığın dışında yaşamayacaktır bile. Bir oğulun babasının evinde kalmaya ne kadar hakkı varsa, imanlının da Tanrı’nın Krallığındaki yeri o kadar kesındir. Eğer Tanrı böylesine bir lütfu gerçek çocuklarıyla paylaşmaya istekliyse, o zaman bizlere verdiği “ne sevgi!”dir bu. İsa, Tanrı’nın gerçek imanlıyla böylesine yoğun derinlikte ve kişisel bir ilişkiyi gerçekten istediğini kesin olarak belirtmiştir:

“Korkma, ey küçük sürü! Çünkü Babanız Egemenliği size vermeyi uygun gördü.” Luka 12:32

Yüreklerimizi ısıtan bu vaat bizi, insanların Tanrı’ya olan sevgilerinin içtenliğine ilişkin bizi özellikle ilgilendiren konuya götürür. Tanrı gazabına duyulan korku ve bağışlamasındaki belirsizlik içten sevgi potansiyelini yıkar. Eğer Tanrı, Babamız olmaya hazırsa, bu sorun hemen çözülür. Babamız olmakla bizi evlatları yapmış ve böylece Tanrı’nın gazabından korkmaktan özgür kılmıştır, çünkü bize daha şimdiden cennetin gerçek evimiz olduğuna ve daima gerçek evimiz olacağına dair güvence verilmiştir.

Bir baba öz çocuklarını daima çok özel bir şekilde sever ve genelde çocuklara karşı ne kadar iyi niyetli olursa olsun, kendi çocuklarına diğer çocuklardan daha fazla şefkat duyar. Bunun nedeni kendi çocuklarında kendisinden bir parça görüyor olmasıdır. Görünüş ve huy olarak evlatlarının her biri birbirinden farklı olsa da, onların her birine baktığında, pek çok yönden “işte benden bir parça” diyebilir. Bu nedenle, Tanrı Babamız olduğunda, bize özel bir şefkat duyduğunu, bizde çok özel bir şekilde kendisinden birşeyler gördüğünü ve bundan dolayı bizden asla vazgeçmeyeceğini kesin olarak bilebiliriz.

İsa’nın “korkma” sözüne şaşırmamalıyız. Ceza korkusu ortadan kaldırılmıştır. Artık adalet tahtında oturan ve bizi sonsuz lanete mahkum edecek bir yargıç beklentisi içinde değiliz. Krallığı sonsuz evimiz olan bir babayla beraberiz ve onun çocukları olarak son günlerde açıklanacak olan yüceliğini paylaşma ve miras alma umuduyla seviniyoruz. İki bin yıl önce İsa öğrencilerine Tanrı’ya dua ederken, ona “Babamız” diye hitap etmelerini öğretti. (Matta 6:9) Bu, gelecek olan çağda beklenecek bir konum olmayıp, tüm öğrencileri tarafından şimdiden tadı çıkarılabilecek bir konumu belirtir. İsa’nın en seçkin iki öğrencisinin belirttiği gibi:

“Eğer Tanrı’nın çocuklarıysak, aynı zamanda mirasçıyız, Tanrı’nın mirasçılarıyız, Mesih’le ortak mirasçılarız.” (Romalılar 8:17)

“Daha şimdiden Tanrı’nın çocuklarıyız.” (I. Yuhanna 3:2)

Bu koşullarda Tanrı şimdiden Baba olarak bilinebilir ve Tanrı’nın çocuğunun gelecek çağdaki gazaptan korkması gerekmez. Yargıçlar suçluları mahkum ederek toplumdan uzaklaştırırlar, efendileri dikbaşlı köleleri cezalandırır ve işlerine son verirler, ama babalar çocuklarını severler ve daima seveceklerdir. Bu nedenle imanlı Tanrı’nın gazabından korkmaz, korktuğu yalnızca emin olduğu Tanrı sevgisidir. İsa’nın öğrencilerine söylediği gibi

: “Baba’nın Kendisi sizi seviyor” (Yuhanna 16:27).

İmanlı,Tanrı’yla paylaştığı derin yakın ilişkinin asla bozulmayacağını bilerek Tanrı’ya tamamen güvenebilir, çünkü Tanrı, Babasıdır ve imanlı da onun çocuklarından biridir. Bu nedenle Kutsal Kitap’ın Tanrısı, yürekten gelen içten sevginin ilk koşulunu karşılar. Tüm gerçek imanlıların Babası olarak kendisinden korkulması gereksizdir. Tam aksine, Yargı Günü gerçek imanlı için bir yücelik günüdür. Tanrı’nın bu koşullarda, kendisine inananlardan, kendisini tüm yürekleriye ve içtenlikle sevmelerini beklemesi hakkıdır. Tanrı, Babamız olduğunu ve bir Baba

TANRI’NIN İSA MESİH’TEKİ SEVGİSİNİN AÇIKLAMASI

Daha önce bu sevginin ifade edilebilir olması gerektiğini ve özellikle, eğer onun sevgisine karşılık olarak onu tüm yüreklerimizle seveceksek, bize olan sevgisini bir şekilde göstermesi gerektiğini görmüştük. Hristiyan Kutsal Kitap’ı, insanların Tanrı’dan bekleyebilecekleri sevginin gerçekten mümkün olan en büyük ifadesi olan açıklamayı vermektedir. Aşağıda, Tanrı sevgisinin bu açıklaması tam olarak düzenlenmiştir:

“Sevgili kardeşlerim, birbirimizi sevelim. Çünkü sevgi Tanrı’dandır. Seven herkes Tanrı’dan doğmuştur ve Tanrı’yı tanır. Sevmeyen kişi Tanrı’yı tanımış değildir. Çünkü Tanrı sevgidir. Tanrı, biricik Oğlu’nun aracılığıyla yaşayalım diye O’nu dünyaya gönderdi ve böylece bize olan sevgisini gösterdi Tanrı’yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlu’nu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur. Sevgili kardeşlerim, Tanrı bizi bu kadar çok sevdiğine göre biz de birbirimizi sevmeye borçluyuz.” (1. Yuhanna 4:7-11).

Bu bölümdeki çarpıcı özellik “Tanrı” ve “sevgi” sözcüklerinin tekrarlanış sıklığıdır. Yazar, her iki sözcük arasındaki kopmaz bağdan öylesine ikna olmuştur ki bu iki sözcüğü birleştirir.

“Tanrı sevgidir” (1. Yuhanna 4:8.)

Bu, Tanrı’nın insanlara olan kişisel ilgisinin tam merkezinde, mümkün olan en derin şefkat ve ilginin yer aldığı anlamına gelir. Bu durumda Tanrı sevgisinin El-Gazali’nin düşündüğü gibi, Tanrı’nın dışında, “ürün ve yara” da bulunamayacağı açıktır. Tam aksine, Tanrı’nın doğasında var olan bu sevgidir ve Müjde’de insanlara açıklanan, Tanrı’nın kendisinin sevgisidir. Çok rahatça söyleyebiliriz ki, Kutsal Kitap’taki bu kısacık bölümde, Tanrı’nın sevgisi hakkında Kuran’ın tamamında sözedilenden daha fazlası yer almaktadır. Elçi Yuhanna’yı, Tanrı’nın insanlığa olan sevgisindeki yoğunluğa ikna eden neydi? Sözünü ettiği, Tanrı’nın insanlığa olan bu harika sevgisini kanıtlamak için başvurduğu nedir? Tanrı’dan sevginin özü olarak konuşulabilmesi için Tanrı, sevgisini hangi yolla göstermişti?

“Tanrı’yı sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlunu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi, İşte sevgi budur.” 1. Yuhanna 4:10.

Tanrı’nın bize olan sevgisindeki derinliğin kanıtı burada görülür. Bize olan sevgisini açıklamak için yapabileceği en büyük şeyi yapmıştır-bizi geri almak için biricik Oğlu İsa Mesih’in, bir çarmıh üzerinde günahlarımızın borcunu ödemesi amacıyla ölmesini isteyerek kabul etmiştir. İnsanlığa, bundan daha büyük bir Tanrı sevgisi kanıtı verilemez. Yuhanna’nın düşüncesini belirtmek için bundan daha fazlasına başvurmaması şaşırtıcı değil. Tanrı’nın insanlara olan sevgisinin mümkün olan en iyi kanıtını vermiştir.

Bu sevginin derinliğini nasıl anlayabiliriz? Şimdi geçmişe, Tanrı tarafından tek oğlunu kurban etmesi istenen İbrahim peygambere dönelim. Eğer Tanrı’nın ondan neden hayvan, mülk ya da toprak yerine oğlunu kurban etmesini istemeyi seçtiğini sorarsak, yanıt şöyle olacaktır; bir adamın kendi oğlu sahip olduğu herşeyden çok farklıdır, çünkü babasından oluşmuştur ve babasının öz varlığının bir parçasıdır. Babasının yüreğine her hangi bir şeyden çok daha yakındır. Bu nedenle, İbrahim’in Tanrı’ya olan sevgisini kontrol edebilmenin en iyi yolu, oğlunu kurban etmesini buyurmaktı. Çünkü eğer İbrahim, Tanrı için oğlunu verebilirse, diğer başka herşeyini de vereceği kesindi. Tanrı’nın insan soyuna olan sevgisini, günahlarımıza kefaret etmesi için bir kurban olarak Oğlu İsa Mesih’i armağan etmesinden anlayabiliriz:

“Öz oğlunu bile esirgemiyen, O’nu hepimizin uğruna ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize herşeyi de bağışlamayacak mı?” (Romalılar 8:32)

Aklımıza şöyle bir soru gelebilir: Tanrı, bir insandan kendisine duyduğu sevgiyi ifade etmesi için bundan daha büyük ve daha yürek parçalayıcı bir şey isteyebilir mi? Tanrı, İbrahim’dan oğlunu kurban etmesini istediğinde bu, kendi oğlunu bizim için armağan edişiyle göstereceği sevgisinin yerine geçen bir işaret değil miydi? Eğer böyle değilse o zaman bir insanın Tanrı’ya olan sevgisini, Tanrı’nın tüm insanlığa olan sevgisinden daha büyük bir şekilde kanıtladığı sonucuna varmak zorunda kalırız. Böyle bir düşünce akla getirilemez. Tanrı hiç bir insandan asla, kendisinin insanlar için yapmaya istekli olduğundan daha fazlasını istemez. Oğlu İsa Mesih’in ölümü ve dirilişiyle sahip olduğu herşeyi vererek gösterdiği harika sevgisi buna yeterli kanıttır.

Tanrı’nın bize olan sevgisini anlamak için bundan daha iyi kanıt isteyebilir miyiz? Biricik oğlunu bizim uğrumuza verdi-o zaman onunla birlikte bize herşeyi vereceği kesindir. Eğer derin sevgisi nedeniyle bize tüm armağanların en büyüğünü verdiyse, başka herşeyi de vereceğini kesin olarak bilmek zorundayız. Bunun da ötesinde, yalnızca bir yaratık olan İbrahim bile evrenin sonsuz Tanrısı için kendisi gibi birini vermeye hazırdı. Tanrı’nın ona verdiği her buyruğa itaat etmek göreviydi. Ama, göklerin sonsuz Babası, her konuda kendisiyle eşit olan Oğlunu yeryüzündeki günahlı insanlar için verdiğinde kabul ettiği görev neydi? Böyle bir eylemi motive eden, sonsuz sevgiden başka ne olabilirdi?

“Tanrı, dünyayı öyle çok sevdi ki, biricik Oğlu’nu verdi. Ama O’na iman edenlerin hiç biri mahvolmasın, ama hepsi sonsuz yaşama kavuşsun.” Yuhanna 3:16.

Tanrı, insanlar Oğlunu korkunç bir şekilde öldürürlerken, ne elinden bir şey gelmeden bunu izliyordu ne de zalimce bir davranışla masum Oğlunu kurban ediyordu. Hem Baba hem Oğul, insanlığa olan harika sevgilerinde birleşmiş olarak, pek çok kişinin cehennemdeki sonsuz ayrılıktan kurtarılabilmesi ve kendileriyle sonsuz paydaşlık ve yüceliğe eriştirilebilmesi için birbirlerinden ayrılmaya katlandılar. Çarmıhın tüm korkunçluğuna ancak sevgi katlanabilirdi. Burada Tanrı’nın bize olan sevgisinin görünür bir ifadesini buluyoruz. Oğlunu armağan etmekle bize duyduğu sevginin derinliğini göstermiştir:

“Tanrı bize olan sevgisini şununla kanıtlıyor: biz daha günahkarken Mesih bizim için öldü.” Romalılar 5:8.

“Tanrı, biricik Oğlu’nun aracılığıyla yaşayalım diye onu dünyaya göndererek bize olan sevgisini gösterdi.” 1. Yuhanna 4:9

Bu durumda insanların Tanrı’ya, yüreklerinde sınırsız sevgiyle karşılık verecekleri kesindir. İsa Mesih’teki Tanrı sevgisinin Kutsal Kitap’taki açıklamasının yüceliği buradadır. Tanrı’nın oğlunu günahlarımıza kefaret etmesi için kurban ettiğini inkar eden Kuran’ın, Tanrı sevgisine ilişkin söyleyecek çok az şeyinin bulunması şaşırtıcı değildir. Tanrı tarafından insanlara sunulabilecek bu sevginin en büyük kanıtını inkar eder. İsa’nın dediği gibi: